Ο χόνδρος είναι ένας σταθερός, λείος συνδετικός ιστός που καλύπτει τα άκρα των οστών σε φυσιολογικές αρθρώσεις. Αποτελείται κυρίως από νερό και πρωτεΐνες των οποίων η κύρια λειτουργία είναι να μειώνουν την τριβή στις αρθρώσεις. Η ικανότητα απορρόφησης κραδασμών του κανονικού χόνδρου προέρχεται από την ικανότητά του να αλλάζει σχήμα όταν συμπιέζεται, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε νερό. Αν και ο χόνδρος μπορεί να υποστεί κάποια επισκευή όταν καταστραφεί, το σώμα δεν αναπτύσσει ίδιας ποιότητας  χόνδρο μετά από έναν τραυματισμό του.

Περίπου το 80% των ηλικιωμένων ενηλίκων, ηλικίας 55 ετών και άνω, έχουν ενδείξεις οστεοαρθρίτιδας στην ακτινογραφία. Από αυτούς, εκτιμάται ότι το 60% εμφανίζει συμπτώματα. Υπολογίζεται ότι 240 εκατομμύρια ενήλικες παγκοσμίως έχουν συμπτωματική οστεοαρθρίτιδα. Οι μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες επίσης έχουν αυξημένη συχνότητα οστεοαρθρίτιδας του γόνατος σε σύγκριση με τους άνδρες.

Η πρωτοπαθής οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ) είναι μια ετερογενής ασθένεια που σημαίνει ότι έχει πολλές διαφορετικές αιτίες, δεν είναι μόνο αρθρίτιδα «φθοράς». Ορισμένοι παράγοντες που συμβάλλουν στην ΟΑ είναι τροποποιήσιμοι (μπορούν να αλλάξουν) και άλλοι είναι μη τροποποιήσιμοι (δεν μπορούν να αλλάξουν όπως πχ άτομα που γεννήθηκαν με αυτήν). Η ηλικία είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει, αν και δεν αναπτύσσουν όλοι οι ηλικιωμένοι οστεοαρθρίτιδα και για εκείνους που το κάνουν, δεν αναπτύσσουν όλοι σχετικό πόνο. Μπορεί επίσης να υπάρχουν φλεγμονώδεις και μεταβολικοί κίνδυνοι που μπορεί να αυξήσουν τη συχνότητα εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας.

Η οστεοαρθρίτιδα μπορεί να είναι  τόσο  πρωτοπαθής (ιδιοπαθής), δηλαδή χωρίς κάποια υποκείμενη αιτία, όσο και δευτερογενής, όπου σχετίζεται με άλλες παθήσεις η αίτια που οδήγησαν στην καταστροφή του χόνδρου. Η φλεγμονώδης και λοιμώδης αρθρίτιδα μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη δευτεροπαθούς οστεοαρθρίτιδας λόγω χρόνιας φλεγμονής και καταστροφής των αρθρώσεων. Προηγούμενοι τραυματισμοί ή τραύματα, συμπεριλαμβανομένων των αθλητικών και επαναλαμβανόμενων κινήσεων, μπορούν επίσης να συμβάλουν στην οστεοαρθρίτιδα.

Σε αντίθεση με άλλους τύπους αρθρίτιδας, ο πόνος από την οστεοαρθρίτιδα συνήθως αναπτύσσεται σταδιακά για πολλούς μήνες ή χρόνια. Συχνά αυξάνεται με δραστηριότητες που ασκούν πίεση στην άρθρωση, όπως το τρέξιμο ή το παρατεταμένο περπάτημα. Ο πόνος, η δυσκαμψία και το οίδημα (ύδαρθρο) των αρθρώσεων τείνουν να αυξάνονται αργά με την πάροδο του χρόνου. Μερικές φορές, μπορεί να παρατηρηθεί μια αίσθηση τριξίματος στις προσβεβλημένες αρθρώσεις. Η οστεοαρθρίτιδα συνήθως δεν προκαλεί πυρετό, απώλεια βάρους ή ερυθρότητα και θερμότητα των  αρθρώσεων. Αυτά τα χαρακτηριστικά υποδηλώνουν κάποια άλλη πάθηση ή τύπο αρθρίτιδας.

Δεν υπάρχει θεραπεία για την οστεοαρθρίτιδα. Τα ήπια έως μέτρια συμπτώματα συνήθως αντιμετωπίζονται καλά με συνδυασμό φαρμακολογικών και μη φαρμακολογικών θεραπειών. Οι συντηρητικές θεραπείες και συστάσεις περιλαμβάνουν φάρμακα (τοπικά παυσίπονα συμπεριλαμβανομένων μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, ΜΣΑΦ, άσκηση, φυσιοθεραπεία, θεραπείες ενδοαρθρικής ένεσης (κορτικοστεροειδή, «τζελ» υαλουρονικού οξέος, prp).

Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι χρήσιμη για την ανακούφιση του πόνου και την αποκατάσταση της λειτουργίας όταν άλλες ιατρικές θεραπείες είναι αναποτελεσματικές.

Όταν ο πόνος της οστεοαρθρίτιδας δεν μπορεί να περιοριστεί με συντηρητική αντιμετώπιση και παρεμβαίνει στις κανονικές δραστηριότητες, η χειρουργική επέμβαση ενδείκνυται. Η χειρουργική επέμβαση συνήθως προορίζεται σε εκείνους τους ανθρώπους που έχουν προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφοροι τύποι τεχνικών, συμπεριλαμβανομένων των ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών αντικατάστασης της άρθρωσης. Η χειρουργική επέμβαση στις αρθρώσεις σήμερα μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική στην αποκατάσταση ορισμένων λειτουργιών και στη μείωση του πόνου.